Koperstapeling (Risicogen, ATP7B-gerelateerd)

Kopergehalten in het lichaam worden gereguleerd door zowel de voedselinname als de afscheiding vanuit specifieke lichaamsorganen, zoals de galwegen. Meerdere genen spelen cruciale rollen bij het handhaven van optimale kopergehalten. Een mutatie in het ATP7B-gen wordt geassocieerd met verhoogde koperophoping, wat leidt tot de ziekte van Wilson, kopertoxicose of kopergerelateerde hepatopathie. Daarentegen lijken mutaties in de modificerende genen ATP7A of RETN een beschermend effect te bieden tegen koperophoping in de lever, wat vroeger bekend stond als de ziekte van Menkes. Momenteel zijn deze modificerende genen alleen relevant voor Labrador Retrievers. Echter, de mutatie in het ATP7B-gen kan klinische symptomen veroorzaken bij zowel Labrador Retrievers als Dobermanns.

De ATP7B-mutatie volgt een overervingspatroon dat consistent is met onvolledige dominantie. Honden die deze mutatie dragen, of ze nu dragers of aangedane individuen zijn, hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van koperstapelingsziekte, waarbij aangedane honden het grootste risico lopen. Disfunctie in het ATP7B-eiwit verstoort het kopertransport, wat kan leiden tot levercirrose en neuronale degeneratie, met een aanvang die varieert tussen individuen. De ernst van de ziekte wordt ook beïnvloed door de niveaus van koperinname via het dieet.

Bij Labrador Retrievers kunnen de modificerende genen ATP7A en RETN de kopergehalten verminderen, waardoor het risico en de ernst van de ziekte van Wilson worden verminderd. Honden die mutaties in ATP7A en/of RETN dragen of erdoor aangedaan zijn, krijgen daardoor bescherming tegen de ziekte van Wilson in de aanwezigheid van een ATP7B-mutatie. De modificerende genen bieden geen voordelen in afwezigheid van een ATP7B-mutatie. Daarom wordt aanbevolen om Labradors op alle drie de mutaties te testen.