Ziekte van Wilson (koperstapelingsziekte) ATP7B-gerelateerd

Het kopergehalte in het lichaam wordt gereguleerd door zowel de inname via de voeding als de afscheiding van specifieke lichaamsorganen, zoals de galwegen. Meerdere genen spelen een cruciale rol bij het handhaven van een optimaal kopergehalte. Een mutatie in het gen ATP7B wordt in verband gebracht met een verhoogde koperaccumulatie, wat leidt tot de ziekte van Wilson. Omgekeerd lijken mutaties in modificerende genen ATP7A of RETN een beschermend effect te hebben tegen koperstapeling in de lever, voorheen bekend als de ziekte van Menkes. Momenteel zijn deze modificerende genen alleen relevant voor Labrador Retrievers. De ATP7B-mutatie kan echter klinische symptomen veroorzaken bij zowel Labrador Retrievers als Dobermanns.

De mutatie in ATP7B volgt een overervingspatroon dat consistent is met onvolledige dominantie. Honden die drager zijn van deze mutatie, of het nu gaat om dragers of getroffen individuen, lopen een verhoogd risico op het ontwikkelen van kopertoxicose, waarbij aangedane honden het grootste risico lopen. Disfunctie in het ATP7B-eiwit verstoort het kopertransport, wat mogelijk kan leiden tot levercirrose en neuronale degeneratie, waarbij het begin varieert van persoon tot persoon. De ernst van de ziekte wordt ook beïnvloed door de inname van koper via de voeding.

Bij Labrador Retrievers kunnen de modificerende genen ATP7A en RETN het kopergehalte verminderen, waardoor het risico en de ernst van de ziekte van Wilson worden verminderd. Honden die drager zijn van of aangedaan zijn door mutaties in ATP7A en/of RETN krijgen dus bescherming tegen de ziekte van Wilson in aanwezigheid van een ATP7B-mutatie. De modificatoren geven geen voordelen bij afwezigheid van een ATP7B-mutatie. Daarom wordt aanbevolen om Labradors te testen op alle drie de mutaties.